Za pomocą Robert Milaković /6 września 20216 września 2021 Historyczne znaczenie Blade Runnera Ridleya Scotta jest niezaprzeczalne w dziedzinie dystopijnego sci-fi, ponieważ wpłynęło na samą tkankę historii opartych na interakcjach człowiek-maszyna, a także na sztuczną inteligencję. dyskusja w ogóle. Blade Runner 2049 Denisa Villeneuve również pozostawił niezatarte wrażenie, nasycając narrację piękną grafiką i historią skoncentrowaną na fundamentalnej tożsamości, stracie i samotności. Zone 414, debiut reżyserski Andrew Bairda, wyraźnie zapożycza ze świata Łowcy androidów do tego stopnia, że inspiracja staje się bezmyślną repliką, a postacie pojawiają się jako zwykłe cienie uznanego oryginału. Strefa 414 ledwo utrzymuje się na powierzchni dzięki często powtarzanym frazesom, które ostatecznie dochodzą do apatycznego, przewidywalnego końca.
Strefa 414 zaczyna się od przeglądu społeczeństwa dystopijnego, w dużym stopniu uzależnionego od technologii, chociaż nie jest wystarczająco fascynujące pod względem estetycznym, aby dodać do i tak już rzadkiego budowania świata. Widz może zerknąć na Veidt Corporation, zastępcę Tyrell Corporation, odpowiedzialnych za masową produkcję androidów. Wchodzi David Carmichael (Guy Pearce), były detektyw, który stał się prywatnym detektywem, który zachowuje się z dystansem, pozbawiony emocji podczas zabijania nieznanej kobiety. Carmichael szybko powala ją strzałem w głowę, ignorując jej bolesne krzyki, i cofa jej czaszkę, aby wydobyć mechaniczny rdzeń, ujawniając, że jego cel był razem z maszyną.
Oprócz pytań dotyczących relatywizmu etycznego i tego, co konstytuuje istotę ludzką, Strefa 414 nie zagłębia się głębiej w zawiłości swoich wątków narracyjnych, zaniedbując dodanie swoich konkretnych elementów do całkowicie zapożyczonej opowieści. Carmichael jest przesłuchiwany przez przerażająco ekscentrycznego Josepha Veidta (Jonathan Aris), który wydaje się żyć w cieniu swojego brata, Marlona Veidta (Travis Fimmel), który gra rolę genialnego wynalazcy, który dał początek syntetykom. Misją jest zlokalizowanie córki Marlona, Melissy (Holly Demaine), w Strefie 414, brudnej, otoczonej murami metropolii zamieszkanej przez syntetyki i jedynego legalnego miejsca, w którym ludzie i androidy mogą się mieszać.
Carmichael dowiaduje się również o największym wynalazku Marlona, Jane (Matilda Lutz), która jest uważana za osobę odstającą ze względu na jej zdolność do doświadczania ludzkich emocji, a nie ich kopiowania. Wnętrza Strefy 414 to dziwnie znajomy widok – panie w wielokolorowych perukach i ubraniach inspirowanych ruchem cyberpunkowym, oświetlone neonami ulice, które są wiecznie przesiąknięte deszczem, i lofty z osobowością, wypełnione od czasu do czasu migającymi światłami.
Carmichael nigdzie nie jest tak skomplikowany jak Rick Deckard, ale jego działania po spotkaniu z Jane są niczym niewyobrażalna kopia stosunków Deckarda z Rachael, pozbawiona emocjonalnego i etycznego konfliktu, który wzbogaca opowieści o Łowcy androidów.
Co zaskakujące, centralnym tematem Strefy 414 jest przemoc wobec kobiet, zarówno ludzka, jak i syntetyczna, która przejawia się w przypadkowej beztrosce i niepotrzebnych sekwencjach tortur i podporządkowania, które nie służą żadnemu sensownemu celowi. Jest też Jane, która ma być emocjonalnym centrum obrazu, podobnie jak Marcus w Detroit: Become Human – maszyna z wystarczającą ilością uczuć, by przełamać jej programowanie i płonąć jasno jak pożar lasu. Pomimo najlepszych starań Lutza, obecność Jane wydaje się nienaturalna.
Z drugiej strony Pearce dobrze gra jako dręczony emocjonalnie detektyw Carmichael, mimo że jego obowiązki z przeszłości obejmują charakterystyczną narrację o winie, morderstwach i konieczności życia z przeszłością. Strefa 414 ma zbyt wiele podobieństw do swoich poprzedników, łącznie z boskim kompleksem Marlona wynikającym z jego zdolności do tworzenia życia, istnienia nagich, syntetycznych ciał owiniętych w plastik i systematycznego torturowania androidów.