Za pomocą John Patrick Lowrie /20 sierpnia 202120 sierpnia 2021 Wiele, wiele osób miało do czynienia z depresją. Naprawdę, więcej osób niż mogłoby się wydawać, miało do czynienia z myślami samobójczymi.
Wchodzę w interakcję z postępem, jaki poczynił świat psychologiczny i psychiatryczny w rozwijaniu języka, który pomaga radzić sobie i przetwarzać tego rodzaju rzeczy. Na pewno była też praca farmaceutyczna, ale zawsze bardziej interesował mnie jej językowy aspekt. Fascynującą tajemnicą i zagadką materiału źródłowego, na podstawie którego stworzyliśmy nasz program, było to, że ludzie o skłonnościach samobójczych, którzy naprawdę mają skłonności samobójcze, zwykle nie rozmawiają ani nie docierają do swoich bliskich. Mają tendencję do odchodzenia, ukrywania się i ostatecznie znikania. Izolacja jest znacznie częstszym skutkiem niż połączenie. To niezwykłe, że ktoś, kto naprawdę jest w drodze, odczuwa potrzebę wspólnego rozwiązywania problemów w czasie rzeczywistym. To, że dramatopisarka zdecydowała się na zaaranżowanie sytuacji, w której córka chce odebrać sobie życie, ale wciąż musi wszystko omówić z matką, dała mi jako reżyserowi trochę, hm, jedyny w swoim rodzaju wyzwania związane z opowiadaniem historii, ponieważ czułem, że aby zrobić to uczciwie, musimy dowiedzieć się, dlaczego Marsha Norman przedstawiła w ten sposób myśli samobójcze. Musieliśmy dowiedzieć się, dlaczego ktoś, kto już zdecydował się zamknąć drzwi i opuścić tę sferę, poświęca czas, by usiąść i spokojnie porozmawiać z matką.
Źródło: Eli Reed
Mój przyjaciel popełnił samobójstwo, gdy był nastolatkiem, a ja pochodzę z epoki Wietnamu… więc straciłem kilku przyjaciół przez uzależnienie od heroiny po ich powrocie z Wietnamu. Zbyt dobrze znam stratę i śmierć. Z pewnością miałem do czynienia z wieloma autodestrukcyjnymi rzeczami i byłem świadkiem, jak moi przyjaciele są w spirali takich jak ta. Przeszedłem przez epizod, w którym sam byłem naprawdę niebezpiecznie przygnębiony, i osobną okazję, w której miałem naprawdę niebezpieczną depresję. Myślę, że wielu z nas było tam w ekstremalnych czasach stresu i straty.
To właśnie podsunęło mi pomysł, aby zaprezentować program jako wezwanie Zoom; właśnie byliśmy w tej pandemii, w której wszyscy jesteśmy odizolowani, a izolacja jest jedną z najniebezpieczniejszych części myśli samobójczych. Jeśli jesteś sam, nie ma żadnych przystanków. Nie ma żadnych gubernatorów, którzy odciągną cię od krawędzi.
Pierwszym problemem, który się pojawił, jest to, że w mediach społecznościowych nie jesteś w teatrze, w którym ktoś kupiłby bilet, zobaczył plakat, a może nawet wcześniej przeczytał sztukę; Twoi odbiorcy po prostu natkną się na to. I tak od razu zacząłem się martwić, co zrobimy, jeśli ta sztuka wywoła coś w ludziach, którzy nie są zaznajomieni z historią, którzy po prostu zabłądzili, ponieważ wizualizacje wyglądają fajnie, i w końcu wpadną do dołu? Sheila Houlahan, nasza producentka wykonawcza i jedna z naszych głównych aktorek, od razu wpadła na pomysł, aby skontaktować się z osobami, które wiedziałyby, jak radzić sobie w tego rodzaju delikatnych sytuacjach, i ostatecznie stworzyła panel po pokazie, aby pomóc ludziom połączyć się z zasobami dla dostępnych umysłów. opieka zdrowotna. W ten sposób każdy, kto musi przetwarzać tego rodzaju wielkie, mroczne uczucia, może mieć forum, na którym można to zrobić i uzyskać niewielką informację zwrotną.
Moje przemyślenia na temat tej produkcji tak naprawdę sprowadzają się do: jak możemy uczynić świat przyjemniejszym miejscem? Jak możemy uczynić świat lepszym dla naszych bliźnich? Wszyscy mamy różne opinie na temat tego, co by to było i jak by to wyglądało, ale moim zadaniem jako artysty jest sprawdzenie, czy uda mi się odciążyć kogoś na pół godziny. Jeśli mogę pomóc komuś odciążyć swoją pracą, zróbmy to. Jeśli nie to, to może poszukajmy czegoś, co otworzy nowe drzwi do myślenia ludziom, którzy być może nie byli tu wcześniej, co mogłoby sprawić, że będą wczuć się w temat. Jako artyści nie jesteśmy naprawdę niezbędni; generalnie tylko absurdalnie najbogatsze kultury mogą sobie pozwolić na płacenie ludziom za to, co robimy. Dlatego, jeśli możemy wykorzystać naszą sztukę, aby pomóc komuś poczuć się lepiej choćby przez chwilę, ten wysiłek będzie się opłacał na dłuższą metę.
Źródło: Eli Reed
Postaw się na moich butach: tworzysz film, nie masz pojęcia, jak ludzie na niego zareagują, dopóki nie zostanie on już osadzony w kamieniu, zmontowałeś go. Wydałeś wszystkie te pieniądze, a pod koniec dnia ludzie albo to polubią, albo nie. Na tym etapie procesu twórczego kończysz zasadniczo na rozmowie ze sobą: Czy uważam, że to jest dobre? Czy to mnie zaskakuje? Czy to prowadzi mnie w nowych kierunkach? Ostatecznie musisz tylko mieć nadzieję na najlepsze. Myślę, że wiesz, między podejściem Ellen McLain i podejściem Sheili Houlahan a podejściem moim i podejściem naszego operatora i podejściem naszego montażysty, ja, jako reżyser, próbowałem stworzyć plac zabaw; to są granice, poza które nie możemy wyjść, ale poza tym teraz jest czas na zabawę, zwariowanie, pokazanie mi, co masz. Myślę, że to przekłada się na ludzi; jeśli możesz powiedzieć, że te głosy docierają bez ograniczeń przy możliwie najmniejszej etykiecie i opowiadają tę historię, dzieląc się swoimi prawdziwymi odczuciami na ten temat, to myślę, że ta struktura może zachęcić ludzi do rozmowy. Wierzę, że ten utwór może zachęcić naszych widzów do powiedzenia i pomyślenia, że jeśli wszyscy ci ludzie będą mogli rozmawiać ze sobą o swoich zmaganiach tylko w tym jednym utworze, to być może będę mógł porozmawiać i dotrzeć do ludzi spoza tego utworu. Ostatecznie to wzajemne powiązania ratują nas przed samozniszczeniem i samozagładą. Łączność ratuje życie. Jeśli ten utwór może być inspiracją dla ludzi wychodzących poza siebie i proszących o pomoc w zamian za pomoc innym ludziom ze swojej społeczności, to cała ta praca będzie coś znaczyła. Warto. To będzie projekt, z którego naprawdę jestem dumny.
Noc, mamo premiera wyłącznie na Twitchu we wrześniu. Uzyskaj bezpłatny link do oglądania tutaj: bit.ly/twitch-nightmother
Reżyser John Patrick Lowrie; Źródło: Eli Reed