Za pomocą Hrvoje Milaković /9 września 202116 października 2021 Dokument Kier-La Janisse oferuje kuszące spojrzenie z całego świata na upiorne filmy gatunkowe oparte na folklorze i przesądach.
Folk horror to słowo o niedawnym stylu — a przynajmniej popularności — które rozszerza się dopiero, gdy Woodlands Dark and Days Bewitched spędza trzy i kwadrans próbując go opisać. Niemniej jednak radości tego dokumentu autorstwa historyka gatunku i programisty Kiera-La Janisse nie umniejsza chwiejna argumentacja. Wykorzystuje kuszące fragmenty z ponad 100 filmów i liczne wywiady, aby zbadać na przemian makabryczne i dziwaczne kinematograficzne (jak również telewizyjne) pole w dużej mierze wiejskie opowieści inspirowane lokalnymi przesądami i mitologią.
Debiut SXSW zapewni entuzjastom gatunku długą listę wcześniej nieznanych filmów do wyśledzenia przez długi czas, co czyni go obowiązkowym do zobaczenia dla programistów festiwalu fantasy i sekcji północy. Severin Films, wybitny restaurator i dystrybutor domowych formatów starych, kultowych filmów, powinien mieć w swojej bazie klientów gotowych zwolenników, którym film Janisse bez wątpienia przyczyni się do wzrostu.
Oprócz reżysera, wśród autorytetów, z którymi przeprowadzono wywiady (tylko kilka w wywiadach archiwalnych), są doświadczeni i nowej generacji filmowcy, historycy filmu, dziennikarze kin gatunkowych, folkloryści i specjaliści od okultyzmu. Zapewniają szeroki zakres spostrzeżeń. Jednak Woodland najpierw ogranicza nacisk, wprowadzając folklorystyczny horror, którego przykładem jest bezbożna trylogia brytyjskich filmów wyprodukowanych pół wieku temu.
Jest Witchfinder General z 1968 roku (wydany w Stanach Zjednoczonych jako The Conqueror Worm), szczególnie przerażająca opowieść o szaleństwie religijnym w stylu Inkwizycji, która była niestety ostatnim obrazem bardzo utalentowanego filmowca Michaela Reevesa, który zmarł wkrótce po jego wydaniu. Reżyserzy pozostałych dwojga wciąż żyją, by o nich dyskutować: uwielbiany oryginał Robina Hardy'ego z 1973 roku The Wicker Man, przewrotna czarna komedia, w której pogaństwo przeciwstawia się pobożnej, cywilizowanej przyzwoitości; oraz mniej znany film Piersa Haggarda z 1971 roku The Blood on Satan’s Claw, fragment z epoki, w którym (w przeciwieństwie do Witchfindera) lęki mieszkańców wioski przed opętaniem przez demony okazują się aż nazbyt uzasadnione.
Podziel się wiejskim środowiskiem ze wspólnymi i początkowymi troskami o nieznane, przyrodę i kobiety jako pojemniki na seksualną lub nadprzyrodzoną moc. Stanowią przykład rosnącego sceptycyzmu epoki wojny wietnamskiej wobec zakrwawionej, obłudnej władzy, a także paraleli z powrotem do ruchu ziemi, który szukał schronienia przed surową nowoczesnością w nostalgii za rzekomo prostszym życiem i przedchrześcijańskim mistycyzmem.
Druga z sześciu części z rozdziałami rozwija ten schemat, umiejscawiając kształtującą esencję ludowego horroru w różnych brytyjskich przykładach filmowych, literackich i telewizyjnych. Obejmują fascynujące fragmenty z wielu pod-fabularnych programów BBC Ghost Story dla świątecznych programów w reżyserii Lawrence'a Gordona Clarka, w dużej mierze nieznanego poza Wielką Brytanią. Następnie koncentrujemy się na szczegółach pogaństwa i czarów w quasi-gatunkowych i amerykańskich odpowiednikach kina ludowego horroru wszystkich powyższych (obejmujących również kilka pamiętnych filmów telewizyjnych).
W przedostatnim rozdziale przedstawiono obszerny, choć dość przypadkowy przegląd podobnych działań na całym świecie, przy czym jedynie Australia i Brazylia są przedmiotem więcej niż pobieżnej uwagi. (Ten rozdział mógłby z łatwością zostać rozszerzony do trzygodzinnego filmu). Składa się z dzieł, w których okrucieństwa na rdzennej ludności skolonizowanego terytorium są pomszczone poprzez przywrócenie energii duchowej podbitemu społeczeństwu lub przez nienawiść ze strony samego skradzionego kraju , jak w niektórych tytułach oglądanych ze Stanów Zjednoczonych.
Wreszcie, reżyserzy tacy jak Robert Eggers (Czarownica, Latarnia morska) i Mattie Do (z laotańskich filmów Dearest Sister i The Long Walk) wyglądają równie światowo. W rzekomej teraźniejszości odrodzenia folkowego horroru. Woodlands czasami zawiera fragmenty filmów, filmów krótkometrażowych i programów telewizyjnych, które są po prostu horrorem w najbardziej dosłownym tego słowa znaczeniu, rozszerzając temat jeszcze bardziej.
Te fragmenty są niezmiennie w świetnej formie, biorąc pod uwagę gorszą jakość wizualną starszych programów, które zostały sfilmowane. Oprócz niezwykłego wykorzystania oryginalnego zwiastuna, redaktorzy Winnie Cheung i Benjamin Shearn w pełni wykorzystują wiele poetyckich i przerażających wizualizacji dzięki kreatywnym montażom. Charakteru dodają tradycyjne, mroczne melodie ludowe, podobnie jak poezja intonowana przez Lindę Hayden i Iana Ogilvy'ego (ocalałe główne role odpowiednio w Satan’s Claw i Witchfinder) oraz animacja autorstwa Ashley Thorpe. Mamy również animowane segmenty papierowego kolażu Guya Maddina, które są artystyczne i sugestywne same w sobie, ale sprawiają wrażenie niezgrabnie umieszczonych przystawek, które nigdy nie integrują się całkowicie z długim, ale poza tym bez wysiłku, zabawnym progresją.
Komentatorzy twierdzą, że popularność folkowego horroru wynika z wyobcowania się z bardziej duchowych idei (i niepokojów), które rozwinęły się dopiero od narodzin industrializacji do obecnej ery cyfrowej. Ta potrzeba metafizyki wzrasta, gdy nasza przyszłość wydaje się tak niejasna i, jak to ujął jeden z respondentów, wszystkie okropności dzieją się właśnie teraz…. To nie jest nadprzyrodzone; to ludzie. Ludowy terror odzwierciedla wycofanie się z nieprzyjemnej rzeczywistości w względną ucieczkę bezwyznaniowych znaków i cudów, tak jak superbohaterowie w większości wyparli typ konwencjonalny.