Co by się stało, gdyby Isildur zniszczył Jedyny Pierścień?

Tolkiena Legendarium to jeden z największych, najpopularniejszych i najciekawszych fikcyjnych uniwersów, jakie mamy. Jest w pewnym sensie uosobieniem uniwersum opartego na fantasy i służył jako prototyp dla wszystkich późniejszych podobnych uniwersów, które są częścią gatunku fantasy. Wszechświat Tolkiena ma wiele tajemnic i chociaż niektóre z nich są niejasne, niektóre są rozwiązane, ale wymagają dalszego wyjaśnienia. W dzisiejszym artykule przeanalizujemy hipotetyczną sytuację, w której Isildur zniszczył Jedyny Pierścień po odebraniu go Sauronowi. Co by się wtedy stało? Dlaczego Isildur tego nie zrobił? Na wszystkie te – a także na kilka innych – pytania odpowiemy w kolejnych akapitach, więc koniecznie przeczytaj wszystko!

Gdyby Isildur zdecydował się zniszczyć Jedyny Pierścień zamiast wziąć go dla siebie, stałoby się to samo, co stało się, gdy Gollum padł w ogniu Góry Przeznaczenia z Jedynym Pierścieniem – Pierścień zostałby zniszczony, a wraz z nim, Sauron i Upiory Pierścienia.

W dzisiejszym artykule porozmawiamy o związku Isildura z Jedynym Pierścieniem. Dowiesz się, w jaki sposób stał się jego właścicielem, dlaczego go nie zniszczył i co by się stało, gdyby zdecydował się zniszczyć Jedyny Pierścień od czasu do czasu, ponieważ byli blisko płomieni Góry Przeznaczenia. Przygotowaliśmy dla Ciebie zabawny i pouczający artykuł, więc trzymaj się z nami do końca.

Jak Isildur zdobył Jedyny Pierścień?

Historia schwytania Jedynego Pierścienia przez Isildura jest w rzeczywistości historią klęski Saurona, tak jak opowiedział ją Elrond w Drużyna pierścienia oraz samego Tolkiena w dziele O pierścieniach władzy i trzeciej epoce, które zwykle jest publikowane jako dodatek do Silmarillion . Elrond był świadkiem walki Isildura z Sauronem, więc najpierw przedstawiamy jego zapis wydarzeń:

Po czym Elrond przerwał na chwilę i westchnął. „Dobrze pamiętam wspaniałość ich sztandarów” – powiedział. „Przypomniało mi to chwałę Dawnych Dni i zastępy Beleriandu, zgromadziło się tak wielu wielkich książąt i kapitanów. A jednak nie tak wielu, ani tak sprawiedliwych, jak wtedy, gdy Thangorodrim zostało złamane, a elfy uznały, że zło skończyło się na zawsze, a tak nie było.

– Pamiętasz? – powiedział Frodo, wypowiadając głośno swoją myśl ze zdumieniem. – Ale pomyślałem – wyjąkał, gdy Elrond zwrócił się do niego – myślałem, że upadek Gil-galad był dawno temu.

– Rzeczywiście tak było – odpowiedział poważnie Elrond. „Ale moja pamięć sięga nawet do Dawnych Dni. Earendil był moim ojcem, który urodził się w Gondolinie przed jego upadkiem; a moją matką była Elwing, córka Diora, syna Luthiena z Doriathu. Widziałem trzy epoki na Zachodzie świata, wiele porażek i wiele bezowocnych zwycięstw.

„Byłem heroldem Gil-galada i maszerowałem z jego zastępem. Byłem w bitwie pod Dagorlad przed Czarną Bramą Mordoru, gdzie zdobyliśmy mistrzostwo: dla Włóczni Gil-galada i Miecza Elendila, Aiglosa i Narsila nikt nie mógł się oprzeć. Widziałem ostatnią bitwę na zboczach Orodruin, gdzie zginął Gil-galad, a Elendil upadł, a Narsil złamał się pod nim; ale sam Sauron został obalony, a Isildur odciął mu Pierścień odłamkiem rękojeści miecza swego ojca i wziął go za swój.

W tym momencie wtrącił się nieznajomy, Boromir. „A więc tak się stało z Pierścieniem!” – zawołał. „Jeśli kiedykolwiek na Południu opowiadano taką historię, dawno już o niej zapomniano. Słyszałem o jego Wielkim Pierścieniu, którego nie wymieniamy; ale wierzyliśmy, że zniknął ze świata w ruinie jego pierwszego królestwa. Isildur to wziął! To jest rzeczywiście nowina”.

'Niestety! tak — powiedział Elrond. – Isildur wziął go, jak nie powinien. Powinna była zostać wrzucona w ogień Orodruiny w pobliżu miejsca, w którym została wykonana. Ale niewielu zaznaczyło, co zrobił Isildur. Tylko on stał przy swoim ojcu w tej ostatniej walce śmiertelników; za Gil-galadem stał tylko Cirdan i ja. Ale Isildur nie chciał słuchać naszej rady.

„Będę to miał jak złoto dla mojego ojca i brata, powiedział; i dlatego, czy nam się to podobało, czy nie, wziął go, aby go cenić. Ale wkrótce został przez nią zdradzony na śmierć; i tak jest nazwany w Zguby Północnego Isildura. Jednak śmierć może była lepsza niż to, co mogło go spotkać.

„Tylko na północ dotarły te wieści i tylko do nielicznych. Nic dziwnego, że ich nie słyszałeś, Boromir. Z ruin Gladden Fields, gdzie zginął Isildur, trzej mężczyźni wrócili przez góry tylko po długiej wędrówce. Jednym z nich był Ohtar, giermek Isildura, który nosił odłamki miecza Elendila; i przywiózł je do Valandila, dziedzica Isildura, który jako dziecko pozostał tutaj, w Rivendell. Ale Narsil został złamany, a jego światło zgasło i nie zostało jeszcze ponownie wykute.

„Bezowocne, czy nazwałem zwycięstwo Ostatniego Przymierza? Nie do końca, ale nie osiągnął końca. Sauron został pomniejszony, ale nie zniszczony. Jego Pierścień zaginął, ale nie został zlikwidowany. Mroczna Wieża została zburzona, ale jej fundamenty nie zostały usunięte; albowiem zostali stworzeni mocą Pierścienia i dopóki pozostanie, będą trwać. Wielu elfów i wielu potężnych ludzi oraz wielu ich przyjaciół zginęło podczas wojny. Anarion został zabity, a Isildur został zabity; Gil-galada i Elendila już nie było. Nigdy więcej nie będzie takiej ligi elfów i ludzi; albowiem ludzie się rozmnażają i pierworodni maleją, a dwa rodzaje są skłócone. I od tego dnia rasa Numenoru uległa rozkładowi, a długość ich lat uległa skróceniu.

– Drużyna pierścienia , Księga Druga, Rozdział II, The Coundil of Elrond

Elrond, jak widać, opisuje zarówno zdobycie Jedynego Pierścienia przez Isildura po odcięciu palca Saurona, jak i chciwość Isildura, która ostatecznie doprowadziła do jego śmierci. Jedyny Pierścień natychmiast przejął kontrolę nad Isildurem i, gdy zła dusza Saurona opuściła jego ciało, zadbał o własne przetrwanie. Ale gdy Jedyny Pierścień wciąż istniał, Sauron był również w stanie przetrwać, choć bardzo słaby, dlatego powrót zajęło mu tyle czasu. W swoim eseju Tolkien odnosi się do wydarzeń w następujący sposób:

Następnie Gil-galad i Elendil przeszli do Mordoru i otoczyli twierdzę Saurona; i oblegali go przez siedem lat i ponieśli dotkliwe straty w wyniku pożaru oraz strzałek i bełtów Nieprzyjaciela, a Sauron wysłał przeciwko nim wiele wypadów. Tam, w dolinie Gorgoroth Anárion, syn Elendila został zabity i wielu innych. Ale w końcu oblężenie było tak ciasne, że sam Sauron wyszedł; zmagał się z Gil-galadem i Elendilem i obaj zostali zabici, a miecz Elendila złamał się pod nim, gdy upadł. Ale Sauron również został zrzucony, a rękojeścią Narsila Isildura odciął Pierścień Władcy z ręki Saurona i wziął go dla siebie. Wtedy Sauron został na ten czas zwyciężony i porzucił swoje ciało, a jego duch uciekł daleko i ukrył się w pustkowiach; i przez wiele długich lat nie przybrał już widocznego kształtu.

Tak rozpoczęła się trzecia era świata, po Najstarszych Dniach i Czarnych Latach; W tamtych czasach wciąż była nadzieja i wspomnienie wesołości, i przez długi czas Białe Drzewo Eldarów kwitło na dworach Królów Ludzi, dla sadzonki, którą uratował Isildur zasadzony w cytadeli Anor na pamiątkę jego brat, zanim wyjechał z Gondoru. Słudzy Saurona zostali rozbici i rozproszeni, ale nie zostali całkowicie zniszczeni; i chociaż wielu ludzi odwróciło się teraz od zła i stało się poddanymi spadkobierców Elendila, to jednak o wiele więcej pamiętało Saurona w swoich sercach i nienawidziło królestw Zachodu. Mroczna Wieża została zrównana z ziemią, ale jej fundamenty pozostały i nie została zapomniana. Numenorejczycy rzeczywiście postawili straż na ziemi Mordoru, ale nikt nie odważył się tam mieszkać z powodu przerażenia pamięci Saurona iz powodu Góry Ognia, która stała w pobliżu Barad-dur; a dolina Gorgoroth była pełna popiołu. Wielu elfów, wielu Numenorejczyków i ludzi, którzy byli ich sojusznikami, zginęło w bitwie i oblężeniu; a Elendila Wysokiego i Gil-galada Wielkiego Króla już nie było. Nigdy więcej nie zgromadzono takiego zastępu, nie było też takiej ligi elfów i ludzi; bo po dniu Elendila obaj bracia poróżnili się.

Pierścień rządzący zniknął z wiedzy nawet Mędrców w tym wieku; jednak nie został odwrócony. Bo Isildur nie oddałby go Elrondowi i Círdanowi, którzy stali obok. Poradzili mu, aby wrzucił go w ogień Orodruin, który był blisko, w którym został wykuty, aby zginął, a moc Saurona była na zawsze zmniejszona, a on powinien pozostać tylko jako cień złośliwości w pustynia. Ale Isildur odrzucił tę radę, mówiąc: ‚Będę ją miał jak pozłacany na śmierć mego ojca i moich braci. Czy to nie ja zadałem Wrogowi śmiertelny cios?’ A Pierścień, który trzymał, wydawał mu się niezwykle piękny; i nie dopuściłby, aby zostało zniszczone. Biorąc go, wrócił najpierw do Minas Anor i tam zasadził Białe Drzewo ku pamięci swojego brata Anariona. Ale wkrótce odszedł, a po udzieleniu rady Meneldilowi, synowi swego brata, i przydzieleniu mu królestwa południa, zabrał Pierścień, aby był pamiątką po swoim domu, i pomaszerował na północ z Gondoru przez sposób, w jaki przybył Elendil; i opuścił Królestwo Południowe, ponieważ zamierzał przejąć królestwo ojca w Eriador, z dala od cienia Czarnego Lądu.

Ale Isildur został przytłoczony przez hordy orków, które czyhały w Górach Mglistych; i niespodziewanie zeszli na niego w jego obozie między Greenwoodem a Wielką Rzeką, w pobliżu Loeg Ningloron, Gladden Fields, ponieważ był nieuważny i nie trzymał straży, uważając, że wszyscy jego wrogowie zostali pokonani. Tam prawie cały jego lud został zabity, a wśród nich byli jego trzej starsi synowie, Elendur, Aratan i Ciryon; ale swoją żonę i najmłodszego syna Valandila opuścił w Imladris, kiedy wyruszył na wojnę. Sam Isildur uciekł za pomocą Pierścienia, ponieważ kiedy go nosił, był niewidzialny dla wszystkich oczu; Orkowie jednak polowali na niego za pomocą zapachu i szczeliny, aż dotarł do Rzeki i zanurzył się w niej. Tam Pierścień zdradził go i pomścił swego stwórcę, ponieważ zsunął mu się z palca podczas pływania i zgubił się w wodzie. Wtedy Orkowie zobaczyli go, gdy pracował w strumieniu, i strzelili do niego wieloma strzałami i to był jego koniec. Tylko trzech jego ludzi wróciło z gór po długiej wędrówce; a wśród nich był jego giermek Ohtar, pod którego opiekę oddał odłamki miecza Elendila.

– Silmarillion , O Pierścieniach Władzy i Trzeciej Ery

Jak widać, własna relacja Tolkiena jest w pełni zgodna z tym, co powiedział Elrond, dostarczając dalszych szczegółów na temat okoliczności związanych z odebraniem przez Isildura Jedynego Pierścienia Sauronowi i jego konsekwencjami.

Dlaczego Elrond nie zabrał Pierścienia od Isildura?

Elrond, jako Elf, który zetknął się już ze słabszymi Pierścieniami Mocy, znał niebezpieczeństwa Jedynego Pierścienia. Wiedział, że Pierścień był niezwykle potężny i uwodzicielski; wiedząc, że słabsze Pierścienie Władzy zrobiły swoim posiadaczom, Elrond, co zrozumiałe, wahał się przed zabraniem Jedynego Pierścienia.

Ponadto Elrond wydaje się być świadomy faktu, że ktokolwiek powinien odebrać Pierścień jego prawowitemu właścicielowi (tj. Nie zdobyć go, ale raczej go ukraść), znacznie łatwiej ulegnie uwodzicielskim mocom Pierścienia. Isildur zabrał Pierścień Sauronowi – Sauron nigdy mu go nie dał – i gdyby Elrond spróbował odebrać Pierścień Isildurowi i go zniszczyć, to samo stałoby się z nim, ponieważ Isildur nigdy nie chciał oddać swojej cennej własności. Wyjaśnia to również, jak i dlaczego Gollum był tak zepsuty przez Pierścień, podczas gdy Bilbo nie był – podczas gdy Gollum zabił swoich krewnych, aby ukraść Pierścień, Bilbo nigdy go nie ukradł, znalazł go i zabrał ze sobą, nie wiedząc, że miał najpotężniejszy artefakt w Śródziemiu w jego posiadaniu (plus faktem jest, że hobbici wydają się być bardziej odporni na moce Pierścienia ze względu na dobroć, ale to zupełnie inna sprawa).

Dlaczego Isildur nie zniszczył Jedynego Pierścienia?

Cóż, to pytanie jest stosunkowo proste. Mianowicie, jak mogliśmy się przekonać z dużo bardziej popularnego przykładu – Froda – kiedy ktoś musiał zniszczyć Jedyny Pierścień, zwykle wahał się tylko wtedy, gdy Pierścień przejął władzę nad jego posiadaczem. Frodo był wyczerpany iw ostatniej chwili uległ mocy Pierścienia i próbował wziąć go dla siebie, zamiast go zniszczyć. I pamiętajcie, Frodo był hobbitem – nie są tak podatni na wpływ Pierścienia, jak inne rasy, zwłaszcza mężczyźni.

Isildur był zarówno Człowiekiem, jak i wziął Pierścień, zamiast go otrzymać. Ludzie byli żądni władzy, byli chciwi, a jeśli doda się fakt, że Pierścień miał większy wpływ na tych, którzy go ukradli, łatwo można wydedukować, dlaczego Isildur odmówił jego zniszczenia, pomimo namów jego towarzyszy. Był całkowicie opętany przez Pierścień i zabrał go ze sobą, nawet w pewnym momencie zaczął nazywać go swoją cenną, co ostatecznie doprowadziło do jego śmierci.

Co by się stało, gdyby Isildur zniszczył Jedyny Pierścień?

Odpowiedź na nasze ostatnie pytanie jest również dość prosta. Mianowicie, gdyby Isildur nie uległ mocy Jedynego Pierścienia i postanowił – tak jak powinien był to zrobić – zniszczyć go w ogniu Góry Przeznaczenia, które były bardzo blisko, Pierścień by zniknął, a wraz z nim Sauron, którego osłabiona dusza zostaną zniszczone, a dziewięć Upiorów Pierścienia. To oczywiście spowodowałoby, że wydarzenia z Hobbit oraz Władca Pierścieni dość przestarzałe, co z kolei uczyniłoby nas uboższymi o genialne doświadczenie literackie i narracyjne, więc w pewnym sensie – cieszymy się, że Isildur nie postąpił w tym momencie właściwie.

I to wszystko na dzisiaj. Mamy nadzieję, że czytając to, dobrze się bawiłeś i że pomogliśmy Ci rozwiązać ten dylemat. Do zobaczenia następnym razem i nie zapomnij nas śledzić!