Za pomocą Robert Milaković /9 września 20219 września 2021 Zachodni gatunek sięga lat 90. XIX wieku i aż do lat siedemdziesiątych uważano go za najfajniejszą rzecz w historii z nazwiskami takimi jak John Wayne, Clint Eastwood i Steve McQueen. W latach 80. i 90. wydano kilka tytułów, ale to nie wystarczyło, by odzyskać masy. To, co robią filmowcy, aby ożywić ten gatunek, to podążanie ścieżką neozachodnią, czyli filmami osadzonymi we współczesnej Ameryce i odzwierciedlającymi styl zachodni. „Nie ma kraju dla starych ludzi”, „Najdłuższa przejażdżka” i „Święci nie mają ciała” są godne wzmianek.
„Old Henry” jest opisywany jako mikro western napisany i wyreżyserowany przez wielkiego fana gatunku Potsy Ponciroli, najlepiej znanego z sitcomu Billy Ray Cyrus „Still the King”. Sprowadza się on w zasadzie do podstaw, opowieść o dobru i złu na maleńkim kawałku ziemi, ale jest to niezwykle trudne, wyraźnie odzwierciedlając życie, jakie ludzie wiodli wtedy bez glin, bez prawa, ponieważ ludzie żyli i ginęli od broni.
Występuje w nim wszechstronnie utalentowana gwiazda Tim Blake Nelson, Scott Haze, Gavin Lewis, Trace Adkins i Stephen Dorff. Ten film miał swoją światową premierę podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji w 2021 r. 7 września, gdzie otrzymał entuzjastyczne recenzje, a trafi do kin 1 października.
Akcja „Old Henry” rozgrywa się na terytorium Oklahomy w 1906 roku. W rzeczywistości główny bohater, sam Tim Nelson, pochodzi z miasta, więc w zasadzie idealnie pasuje. Wciela się w tytułowego bohatera, który jest wdowcem mieszkającym w obskurnym, ustronnym gospodarstwie rolnym, opiekującym się swoimi uprawami i wpajającym synowi dobre wartości. Farma znajduje się w szczerym polu, a jego nastoletni chłopak, Wyatt, w którego rolę wcielił się Gavin Lewis, jest zmęczony nudnym życiem na farmie. Teraz Wyatt jest typowym nastolatkiem, nie lubi tu mieszkać i czuje, że oboje utknęli, a jego staruszek jest trochę zbyt, no cóż, staromodny. Ale nie daj się zwieść szorstkiemu spojrzeniu Henry'ego, za tą chropowatą, pozbawioną wyrazu maską kryje się wiele innych osób.
Film zaczyna się dość gwałtownie, gdy mężczyzna ucieka przed trzema innymi, którzy go ścigają. Niestety zostaje zestrzelony, a trójka zaczyna go torturować, aby wydobyć kilka kluczowych informacji. Kiedy trio skończy z biedną duszą, duszą go na śmierć jak zwykłe zwierzę liną tylko dla zabawy. Stephen Dorff gra Ketchuma, przywódcę złego gangu udającego funkcjonariusza organów ścigania. Jest jednak psychotycznym socjopatą z protekcjonalnym uśmieszkiem, którą aktor absolutnie przykuwa.
Podczas gdy Henry pilnuje swoich spraw, na jego progu pojawia się zakrwawiony, nieujeżdżany koń. Weteran idzie zbadać sprawę i znajduje mężczyznę śmiertelnie postrzelonego w klatkę piersiową. Kusi go, by zająć się swoimi sprawami i pozostawić rannego nieznajomego swojemu losowi, ale worek gotówki zmusza go do zmiany zdania i przyjmuje go. Teraz trzej muszkieterowie zjawiają się w drzwiach Henry'ego w pogoni za wspomnianym mężczyzną, którego twierdzą jest niebezpieczny. Henry jest zmuszony zdjąć maskę i wypuścić nieustraszonego, złego rewolwerowca chowającego się za szerokim rondem kowbojskim kapeluszem, ku zdumieniu syna i złoczyńców.
Uwielbienie Potsy'ego dla zachodniego gatunku jest wyraźnie przedstawione w jego reżyserii w tym tytule. Wskazówki przygotowujące do znaczącego ujawnienia narracji są umieszczone w całym filmie z absolutną jasnością. Choreografia wszystkich scen akcji, aczkolwiek brutalnych, jest doskonale wykonana, szczegółowa i dynamiczna, budując napięcie i konflikt, jednocześnie dostarczając emocji.
Muzyka stworzona przez multiinstrumentalistę z Nashville Jordana Lehninga jest pełna melancholijnych smyczków i nut uspokajających perturbacji, których Potsy używa, aby utrzymać wystarczająco stabilne tempo, jednocześnie dając odpowiednią przestrzeń dla różnych scen. Mimo, że jest trochę powolny, jest to ekscytujący spektakl.
Praca kamery jest absolutnie doskonała, bawiąc się różnymi ujęciami i różnymi kątami. Różne szerokie sceny ukazują skrajne odosobnienie scenerii i jej podatność na intruzów, co potęguje aspekt rzeczywistości. Projekt produkcyjny jest również na miejscu i pokazuje rustykalny klimat, który przedstawia rzeczywisty widok z okresu, w którym rozgrywa się film.
Obsada nie mogła być lepsza, ponieważ Tim Nelson jest dominującym liderem. Bycie utalentowanym i wszechstronnym aktorem, nie wspominając o wspaniałym reżyserze najlepiej znanym z „Ballad of Buster Scruggs” braci Coen. Jest on w pełni właścicielem tytułowego bohatera na wszelkie możliwe sposoby, niespiesznego faceta, który, podobnie jak weterani gatunku, tacy jak Clint Eastwood, jest dobry we wzięciu spraw w swoje ręce. Od wyglądu zewnętrznego po maniery, kostiumy, sposób, w jaki mówi, wszystko ładnie się splata, wnosząc w pełni upieczony i godny podziwu charakter. Widzowie zaczynają dowiadywać się więcej o tym, kim jest ten dziwnie wyglądający mężczyzna, gdy historia się rozwija, coś, co Tim podaje z charyzmatycznym, sękatym przekonaniem ku zaskoczeniu widzów.
Stephen Dorff jako nikczemny Ketchum z czarnym jak smoła sercem jest doskonały, postać Haze jest trochę letnia, naprawdę ambiwalentna ze zachwianą lojalnością, coś, co aktor zachowuje przez cały film, gwiazda country Trace Adkins ładnie wpisuje się w perfekcyjną Obsada, a Lewis zapewnia najbardziej otwierający oczy moment syna zbyt szybkiego, by protekcjonalnie traktować swojego staruszka, nie wiedząc, kim naprawdę jest.
Ten przyjemny western jest ogólnie o przemocy i odkupieniu, relacjach między ojcami i synami, dobrze wykonanym, staromodnym, ale trwałym kawałku, oferującym szczegółowe spojrzenie w przeszłość na niesławnym Dzikim Zachodzie. Wysuwa na pierwszy plan bardziej skomplikowane mroczne realia kryjące się za ikonami zachodniego świata. Chociaż prawdopodobnie nie jest to gatunek preferowany przez wielu w tej chwili, ze wszystkimi filmami i akcjami opartymi na komiksach, które pojawiają się ostatnio, jest to satysfakcjonujący i satysfakcjonujący zegarek zdecydowanie wart czasu.