Nazgule: kim byli i jakie były ich imiona?

Tolkiena Legendarium to jeden z największych, najpopularniejszych i najciekawszych fikcyjnych uniwersów, jakie mamy. Jest w pewnym sensie uosobieniem uniwersum opartego na fantasy i służył jako prototyp dla wszystkich późniejszych podobnych uniwersów, które są częścią gatunku fantasy. Wszechświat Tolkiena ma wiele tajemnic i chociaż niektóre z nich są niejasne, niektóre są rozwiązane, ale wymagają dalszego wyjaśnienia. Jesteśmy w Fikcyjny horyzont postanowiliśmy, że dzisiaj porozmawiamy o Nazguli, osławionej grupie sług Saurona, która budziła strach w całym Śródziemiu. W dzisiejszym artykule dowiesz się wszystkiego, co musisz o nich wiedzieć, więc czytaj dalej!

Nazgule, znani również jako Upiory Pierścienia, to grupa dziewięciu sług pierścieni Saurona, drugiego Czarnego Pana. Obawiano się o nich w całym Śródziemiu i ogólnie uważa się je za jedne z najbardziej znanych postaci w Tolkienowskim Legendarium .

Dzisiejszy artykuł będzie szczegółową analizą Nazguli, jednej z najbardziej przerażających postaci z Tolkiena Legendarium . Dowiecie się, kim i czym byli, jakie były ich historie i imiona, zanim zostali Nazgûlami, a także dowiecie się, jakie są ich podstawowe cechy. Przygotował dla Ciebie dokładną i pouczającą analizę, więc koniecznie przeczytaj wszystko do samego końca.

Kim byli Nazgule?

Nazgûl (od słów Czarnej Mowy nazg , co oznacza pierścień, i kwiat , co znaczy duch, upiór), wprowadzony jako Czarni Jeźdźcy, a także zwani Upiorami Pierścienia, Mrocznymi Jeźdźcami, Dziewięciu Jeźdźcami lub po prostu Dziewiątkami, to grupa fikcyjnych postaci (antagonistów) pojawiających się w historiach napisanych przez J.R.R. Tolkiena, które są częścią jego Legendarium . Są najbardziej przerażającymi sługami Saurona, drugiego Czarnego Pana.

Nazgule byli w rzeczywistości pierwotnymi wielkimi wojownikami i panami ludzi, którzy otrzymali dziewięć Pierścieni Mocy podczas początkowego podziału. To uczyniło ich prawie nieśmiertelnymi, ale stopniowo poddawali się mocy Jedynego Pierścienia i stali się duchami i niewolnikami Saurona. Znane od tego momentu jako Upiory Pierścienia, były widoczne tylko dla tych, którzy mogli zajrzeć w świat upiorów.

Podstawową bronią upiorów pierścienia był przede wszystkim paraliżujący horror spowodowany samym ich pojawieniem się. W kontakcie z żywymi noszą czarne płaszcze z kapturami i czarne buty, aby ukryć swoją niewidzialność. Używają również zaklętych ostrzy jako broni, takich jak nóż Morgul, którym Wiedźmi Król rani Frodo na Wichrowym Szczycie i który może przekształcić żywą osobę w upiora.

Światło słoneczne może je osłabić. Jednak tradycyjna broń rykoszetuje od nich, ale niektóre ostrza elfickiego i numenoryjskiego pochodzenia mogą je zranić, a nawet zabić. Ich wrażenia zmysłowe są poważnie zaburzone w świetle dziennym, dlatego unikają chodzenia w ciągu dnia. Gandalf opisuje je następująco:

Dziewięć dał śmiertelnym ludziom, dumnym i wielkim, i tak ich usidlił. Dawno temu wpadli pod panowanie Jedynego i stali się Upiorami Pierścienia, cieniami pod jego wielkim Cieniem, jego najstraszniejszymi sługami. Dawno temu. Minęło wiele lat odkąd Dziewiątka wyjechała za granicę. Ale kto wie? Gdy Cień znów się rozrośnie, oni również mogą znowu chodzić.

– Drużyna pierścienia , Księga I, Rozdział II, Cień przeszłości

Kiedy Ostatni Sojusz pokonuje Saurona pod koniec Drugiej Ery, Upiory Pierścienia zaczynają się ukrywać. Ich Mistrz jest bardzo osłabiony po tej porażce i utracie Jedynego Pierścienia, a Nazgûle również się ukrywają. Ich siedzibą jest miasto Minas Morgul, które podbijają w TA 2002. Stamtąd przygotowują się na powrót Saurona i pojawiają się po raz pierwszy w TA 2251.

Kim byli Nazgule, zanim stali się upiorami?

Jak głosi legenda – i widzimy to w cytowanym powyżej wyjaśnieniu Gandalfa – Nazgule byli w rzeczywistości wielkimi wojownikami i przywódcami ludzi, którzy otrzymali od Saurona dziewięć Pierścieni Mocy. Spośród dziewięciu było trzech Numenorejczyków i jeden król Easterling. Początkowo potężni przywódcy nie byli pod wpływem ich Pierścienia, ale gdy tylko Sauron zaczął używać uwodzicielskiej mocy swojego Jedynego Pierścienia, udało mu się zepsuć przywódców ludzi.

Stali się chciwi, pragnąc więcej bogactwa i władzy, dlatego przez cały czas nosili Pierścienie Władzy. To w końcu sprawiło, że ich nosiciele byli niewidzialni dla wszystkich oprócz tych, którzy mogli zajrzeć do świata upiorów i zniewolić ich pod wolą Saurona. Ich życie i moce zostały powiązane z Sauronem poprzez Jedyny Pierścień; gdy Sauron rósł lub zmniejszał się, tak samo rosły Nazgule.

Jakie były imiona dziewięciu Nazguli?

Nie wymieniono dziewięciu kanonicznych Nazgûli, przynajmniej nie wszystkich. Wiemy, że byli oni wielkimi przywódcami ludzi i że trzech z nich było Numenorejczykami, a jeden królem Wschodu, ale tożsamość siedmiu z nich jest nam zupełnie nieznana. Istnieją pewne niekanoniczne adaptacje opowiadań Tolkiena, w których niektóre z nich zostały nazwane lub dodane do listy, ale nie jest to związane z dziełami Tolkiena. Dwaj Nazgule, których tożsamość jest znana, to – Król-czarnoksiężnik i król Easterling, Khamûl.

Król-czarnoksiężnik

Władca Nazguli, zwany także królem-czarnoksiężnikiem Angmaru, był przywódcą Nazguli i zastępcą Saurona w Drugim i Trzecim Wieku; był najpotężniejszym i najbardziej przerażającym wśród Upiorów Pierścienia, a Tolkien opisał go następująco:

Siedział na nim kształt, odziany w czarną szatę, ogromny i groźny. Nosił stalową koronę, ale między obręczą a szatą nie było nic do zobaczenia, poza śmiercionośnym błyskiem oczu: Pan Nazguli… teraz przybył ponownie, przynosząc ruinę, zamieniając nadzieję w rozpacz, a zwycięstwo w śmierć . Władał wielką czarną maczugą.

– Powrót Króla , Księga piąta, rozdział VI, Bitwa na polach Pelennoru

Jego prawdziwa tożsamość jest nieznana, ale wciąż jest wśród Nazguli, których imię znamy. Niegdyś król ludzi, prawdopodobnie z dziedzictwa Numenorejczyków, został zepsuty przez jeden z dziewięciu Pierścieni Władzy podarowanych panom ludzi przez Saurona, po czym stał się upiorem w służbie Czarnego Pana. Po pierwszej porażce Saurona w Wojnie Ostatniego Przymierza, Czarnoksiężnik pozostawał w ukryciu przez ponad tysiąc lat, ale ostatecznie pojawił się ponownie, aby ustanowić złe Imperium Angmar, gdzie był nazywany Królem Czarnoksiężników i rządził przez ponad sześćset lat, aż do Numenorejska linia królów Arnoru została zrujnowana.

Wrócił do Mordoru, aby wspomóc powrót Saurona do władzy, następnie zajął gondorską cytadelę Minas Ithil i przywrócił ją jako przerażający Minas Morgul, który stał się stolicą Upiorów Pierścienia, a także zniszczył tam rodowód królów Gondoru. Dowodził armiami Saurona w Wojnie o Pierścień, dźgnął Froda Bagginsa w pierwszych miesiącach jego przygody z Shire do Rivendell na Weathertop, a także oblegał i rozbijał bramy Minas Tirith i zabił króla Theodena z Rohanu w bitwie o Pola Pelennoru. Jednak w godzinie triumfu na Polach Pelennoru, pod koniec Wojny o Pierścień, został zabity przez hobbita Meriadoca Brandybucka (Merry) i Eowinę, siostrzenicę Théodena.

Khamûl

Khamûl był jednym z dziewięciu Upiorów Pierścienia i jedynym, oprócz Króla-czarnoksiężnika, którego tożsamość jest znana. Podczas Trzeciej Ery zajmował fortece Dol Guldur jako jeden z adiutantów Saurona; Khamûl był zastępcą dowódcy Czarnoksiężnika i drugim najpotężniejszym Nazgulem. Po tym, jak Król-czarnoksiężnik został zabity, na krótki czas został władcą Nazguli, zanim sam zginął.

Khamûl był niegdyś śmiertelnym człowiekiem, który rządził wschodnią krainą znaną jako Rhûn. Otrzymał jeden z dziewięciu Pierścieni Mocy od samego Mrocznego Lorda Saurona i z czasem został przez niego zepsuty i stał się jednym z jego sług, Upiorami Pierścienia. Po raz pierwszy pojawił się jako jeden z Nazgûli w SA 2251. W TA 2951 Sauron wysłał trzech Nazgûli, by pozostali w Dol Guldur, a Khamûl następnie dowodził fortecą, zanim Sauron został z niej ostatecznie wyrzucony. Khamûl był upiorem, który ścigał hobbitów do promu Bucklebury w Shire i zapytał Farmer Maggot o Bagginsa tuż przed tym, jak Frodo Baggins opuścił Hobbiton. Khamûl pojawił się również w bitwie na polach Pelennoru wraz z innymi Nazgulami; jechał na swoim Fellbeast i zabił żołnierzy Gondoru na początku bitwy. Po śmierci Czarnoksiężnika, on i pozostałych siedmiu mniejszych Nazguli wycofali się do Mordoru. Następnie Khamûl został przywódcą Nazguli. Poprowadził ich ze swoją Upadłą Bestią do bitwy pod Czarną Bramą, zanim zostali zaatakowani przez orły. Nazgule wycofali się, gdy wyczuli, że Frodo przejmuje Jedyny Pierścień i zostali przyciągnięci do Góry Przeznaczenia, ale było już za późno; kiedy Gollum wpadł w ogień Góry Przeznaczenia z Jedynym Pierścieniem, wszyscy Nazgule zostali zniszczeni.

Czy Nazgule są ślepi?

Teraz, gdy przekazaliśmy Ci wszystkie podstawowe informacje, możemy poświęcić swój czas na bardziej precyzyjne pytania. Jednym z nich jest wzrok Nazguli. Ze względu na ich specyficzny wygląd, a także sposób polowania na zdobycz, wiele osób zastanawiało się, czy rzeczywiście są ślepi, czy nie. Oto, co mówi o tym Aragorn w Drużyna pierścienia :

– Jest dokładnie tak, jak się obawiałem – powiedział, kiedy wrócił. „Sam i Pippin zdeptali miękką ziemię, a ślady są zepsute lub zdezorientowane. Strażnicy byli tu ostatnio. To oni zostawili za sobą drewno opałowe. Ale jest też kilka nowszych utworów, które nie zostały stworzone przez Rangers. Co najmniej jeden zestaw został zrobiony, zaledwie dzień lub dwa temu, z ciężkich butów. Przynajmniej jeden. Nie mogę być teraz pewien, ale myślę, że było tam wiele butów. Przerwał i wstał z niepokojem.

Każdy z hobbitów widział w swoim umyśle wizję Jeźdźców w płaszczach i butach. Jeśli jeźdźcy już znaleźli dolinę, im szybciej Strider zaprowadzi ich gdzie indziej, tym lepiej. Sam patrzył na zagłębienie z wielką niechęcią, teraz, gdy usłyszał wieści o ich wrogach na Drodze, zaledwie kilka mil dalej.

– Czy nie lepiej szybko się stąd wynieść, panie Strider? – zapytał niecierpliwie. „Robi się późno, a ta dziura mi się nie podoba: jakoś mi serce tonie”.

– Tak, z pewnością musimy od razu zdecydować, co robić – odpowiedział Strider, podnosząc wzrok i biorąc pod uwagę czas i pogodę. „No, Sam”, powiedział w końcu, „ja też nie lubię tego miejsca; ale nie wyobrażam sobie lepszego miejsca, do którego moglibyśmy dotrzeć przed zapadnięciem zmroku. Przynajmniej na razie jesteśmy poza zasięgiem wzroku, a jeśli się poruszymy, będzie znacznie bardziej prawdopodobne, że zostaniemy zauważeni przez szpiegów. Moglibyśmy tylko zejść z drogi na północ po tej stronie linii wzgórz, gdzie ziemia jest prawie taka sama jak tutaj. Droga jest obserwowana, ale powinniśmy ją przekroczyć, gdybyśmy próbowali ukryć się w gąszczach oddalonych na południe. Po północnej stronie Drogi za wzgórzami kraj jest pusty i płaski przez wiele mil”.

– Czy Jeźdźcy widzą? – spytał Merry. – To znaczy, wydaje się, że zwykle używali nosa, a nie oczu, wąchając dla nas, jeśli wąchanie to właściwe słowo, przynajmniej w świetle dziennym. Ale kazałeś nam leżeć płasko, kiedy zobaczyłeś ich na dole; a teraz mówisz o byciu widzianym, jeśli się przeprowadzimy.

– Byłem zbyt nieostrożny na szczycie wzgórza – odpowiedział Strider. „Bardzo chciałem znaleźć jakiś ślad Gandalfa; ale popełniliśmy błąd, że trójka z nas podeszła i tak długo stała. Bo czarne konie widzą, a Jeźdźcy mogą używać ludzi i innych stworzeń jako szpiegów, jak odkryliśmy w Bree. Oni sami nie widzą świata światła tak jak my, ale nasze kształty rzucają w ich umysłach cienie, które niszczy tylko słońce w południe; a w ciemności dostrzegają wiele znaków i form, które są przed nami ukryte; wtedy najbardziej należy się ich obawiać. I przez cały czas czują zapach krwi żywych istot, pragnąc jej i nienawidząc jej. Zmysły są też inne niż wzrok czy węch. Czujemy ich obecność C niepokoiła nasze serca, jak tylko tu przybyliśmy i zanim ich zobaczyliśmy; czują nasze bardziej dotkliwie. Poza tym – dodał, a jego głos zniżył się do szeptu – „Pierścień ich przyciąga”.

– Czy nie ma więc ucieczki? – spytał Frodo, rozglądając się dziko dookoła. „Jeśli się poruszę, będę widziany i ścigany! Jeśli zostanę, przyciągnę je do siebie!”

Strider położył dłoń na jego ramieniu. „Wciąż jest nadzieja” – powiedział.

– Drużyna pierścienia , Księga pierwsza, rozdział XI, Nóż w ciemności

Jeśli uważnie przeczytasz akapity, zobaczysz, że Aragorn wyraźnie stwierdza, że ​​nie byli technicznie ślepi – widzieli kształty i cienie, ale nie światło ani nic precyzyjnego – ale w praktyce nigdy tak naprawdę nie skupiali się na swoim wzroku , ale raczej na ich zapachu. Widzieli lepiej w ciemności i widzieli wszystko w świecie upiorów, a także byli przyciągani do mocy Jedynego Pierścienia, ilekroć ktoś go zakładał. A więc nie, Nazgule nie są ślepi, ale nigdy nie polegali na swoim wzroku, ale raczej na swoim zapachu, a nawet zapachu swoich Upadłych Bestii lub koni, na których jeździli, które również mogły normalnie widzieć i pomagały w ten sposób swoim panom. Zostało to również potwierdzone w Historia Śródziemia , w historii, która opisuje, co dzieje się z osobą, która zostaje w pełni opętana przez pierścień:

Tak, jeśli Pierścień cię pokona, sam stajesz się trwale niewidzialny – i jest to okropne uczucie zimna. Wszystko staje się bardzo słabe jak szare obrazy duchów na czarnym tle, na którym żyjesz; ale możesz pachnieć wyraźniej niż możesz usłyszeć lub zobaczyć. Nie masz jednak takiej mocy jak Pierścień, by uczynić inne rzeczy niewidzialnymi: jesteś upiorem pierścienia. Możesz nosić ubrania. (jesteś tylko upiorem pierścieni, a twoje ubrania są widoczne, chyba że Pan pożyczy ci pierścień) Ale jesteś pod dowództwem Władcy Pierścieni.

– Powrót cienia , Golluma i Pierścienia

Dlaczego Nazgûl nienawidzi wody?

Kolejnym pytaniem związanym z Nazgułami jest ich strach przed wodą. Widzimy, w Władca Pierścieni , że Nazgule aktywnie unikają wszelkich powierzchni wody i potwierdza się, że rzeczywiście boją się wody. To jedno z tych pytań, na które J.R.R. pozostawił bez odpowiedzi. Tolkien, który jest synem, Christopherem, również potwierdził:

Mój ojciec nigdzie nie wyjaśnił strachu Upiorów Pierścienia przed wodą. Staje się głównym motywem ataku Sauronów na Osgilliath i pojawia się ponownie w szczegółowych notatkach na temat ruchów Czarnych Jeźdźców w Shire: tak mówi się o Jeźdźcach widzianych po drugiej stronie promu Bucklebury tuż po przekroczeniu go przez hobbitów. że doskonale zdawał sobie sprawę, że pierścień przekroczył rzekę; ale rzeka była barierą dla jego zmysłu ruchu i aby Nazgul nie dotknął elfich wód Baranduin . Mój ojciec rzeczywiście zauważył, że pomysł był trudny do utrzymania.

– Niedokończone opowieści

Do czego dodał, potwierdzając ich lęk przed wodą:

Wszyscy, z wyjątkiem Czarnoksiężnika, mieli skłonność do zabłąkania się w samotności za dnia; i wszyscy, z wyjątkiem Króla-czarnoksiężnika, obawiali się wody i nie chcieli, z wyjątkiem pilnej potrzeby, wejść do niej lub przekroczyć strumieni, chyba że most był suchy.

Niedokończone opowieści

Jak więc widzimy, Nazgule naprawdę nienawidzili wody i bali się jej. Nie dlatego, że woda im zaszkodziła – jak zaczynamy rozumieć, nawet Tolkien zauważył, że pomysł, by elf skrzywdził Nazgule był trudny do utrzymania – ale dlatego, że bardzo się tego obawiali, a także bali się o swoje. wierzchowce, prawdziwe czarne konie wyhodowane przez Saurona, by służyły Nazgulom. Konie te mogły utonąć w wodzie, dlatego Nazgule unikały takich powierzchni. Ich troska o wierzchowce została jeszcze bardziej zestresowana, gdy wierzchowce faktycznie utonęły, co spowodowało, że Nazgule powrócili do Mordoru na piechotę.

Czy możesz zabić Nazgula?

Nazgule to grupa upiorów lub duchów, ale nie przypominają Armii umarłych z Tolkiena Legendarium . Zamiast tego stali się widmami, ponieważ zostali zbytnio zepsuci przez moc Jedynego Pierścienia. Ponieważ technicznie nie żyją, ludzie często zastanawiają się, czy można ich zabić, czy nie. Na szczęście dla większego dobra te Nazgûl można zabić, chociaż Czarnoksiężnik ma kilka wyjątków. Upiory Pierścienia mają cztery znane słabości:

Woda, o którym mówiliśmy w poprzednim akapicie;Światło dzienne, ponieważ nie mogli swobodnie poruszać się w ciągu dnia;Ogień, co dotyczy wszystkich Upiorów Pierścienia, w tym Wiedźmina-króla (który jest bardziej odporny niż inni, ale wciąż się go boi) oraz;Inny mężczyzna, co jest całkiem logiczne, gdy się nad tym zastanowić, ze względu na klątwę i samą ich naturę (zwróć uwagę na duże litery).

Każdy z tych czterech sposobów jest interesujący i chociaż woda lub światło dzienne nie zabiją bezpośrednio Nazguli, osłabią ich tak znacząco, że można by ich zabić ze względną łatwością. Teraz, gdy poznaliśmy podstawy, zobaczmy, co wydarzyło się w książkach.

Jak umierają Nazgule?

Na wypadek, gdybyś się zastanawiał – wszyscy Nazgule umierają w Władca Pierścieni i żaden Nazgûl nie przetrwał w kanonie Tolkiena. Jeśli znajdziesz jakieś iteracje, w których jeden z nich przeżył lub było więcej niż dziewięciu Nazgûli, wiedz, że nie jest to kanon. Jeśli chodzi o sposób ich śmierci, Czarnoksiężnik został zabity osobno, podczas gdy pozostałych ośmiu Nazgûli zginęło całkowicie w ten sam sposób. Oto jak to się stało:

Skrzydlata istota wrzasnęła na nią, ale Upiór Pierścienia nie odpowiedział i zamilkł, jakby nagle zwątpił. Bardzo zdumienie na chwilę pokonało strach Merry. Otworzył oczy i czerń została z nich zdjęta. Kilka kroków od niego siedziała wielka bestia i wydawało się, że wszystko wokół niej jest ciemne, a ponad nią jak cień rozpaczy majaczył Władca Nazguli. Nieco na lewo, naprzeciwko nich, stała ta, którą nazwał Dernhelmem. Ale hełm jej tajemnicy spadł z niej, a jej jasne włosy, uwolnione z więzów, lśniły bladym złotem na jej ramionach. Jej oczy szare jak morze było twarde i opadało, a jednak łzy były na jej policzku. W jej dłoni trzymał miecz i uniosła tarczę, chroniąc się przed przerażeniem w oczach wroga.

To była Eowina i Dernhelm także. Bo w umyśle Merry'ego błysnęło wspomnienie twarzy, którą widział podczas jazdy z Dunharrow: twarzy kogoś, kto szuka śmierci, nie mając nadziei. Litość wypełniła jego serce i wielkie zdziwienie, i nagle obudziła się powoli rozpalona odwaga jego rasy. Zacisnął dłoń. Nie powinna umrzeć, tak sprawiedliwie, tak zdesperowana! Przynajmniej nie powinna umrzeć sama, bez pomocy.

Twarz ich wroga nie była zwrócona ku niemu, ale mimo to ledwo odważył się poruszyć, bojąc się, by śmiertelne oczy nie padły na niego. Powoli, powoli zaczął się czołgać; ale Czarny Kapitan, powątpiewający i złośliwy, skupiony na kobiecie przed nim, nie zwracał na niego uwagi bardziej niż robaka w błocie.

Nagle wielka bestia zatrzepotała swoimi ohydnymi skrzydłami, a wiatr ich był paskudny. Ponownie wyskoczył w powietrze, a potem szybko spadł na Eowinę, wrzeszcząc, uderzając dziobem i pazurami.

Mimo to nie zbladła: dziewica Rohirrimów, dziecko królów, smukła, ale jak stalowa klinga, piękna, ale straszna. Zadała szybki cios, zręczny i zabójczy. Wyciągniętą szyję rozdzieliła, a ociosana głowa opadła jak kamień. Skoczyła do tyłu, gdy ogromny kształt runął w ruinę, z rozpostartymi ogromnymi skrzydłami, zmiażdżonymi na ziemi; a wraz z jego upadkiem cień przeminął. Oświetliło ją światło, a jej włosy lśniły we wschodzie słońca.

Z wraku wyłonił się Czarny Jeździec, wysoki i groźny, górujący nad nią. Z okrzykiem nienawiści, który ukłuł uszy jak jad, puścił maczugę. Jej tarcza drżała na wiele kawałków, a jej ramię było złamane; upadła na kolana. Pochylił się nad nią jak chmura, a jego oczy błyszczały; podniósł maczugę, by zabić.

Ale nagle i on potknął się do przodu z okrzykiem gorzkiego bólu, a jego uderzenie rozszerzyło się, wbijając się w ziemię. Miecz Merry'ego dźgnął go od tyłu, przecinając czarny płaszcz, a przechodząc pod kolczugę przebił ścięgno za jego potężnym kolanem.

Z wraku wyłonił się Czarny Jeździec, wysoki i groźny, górujący nad nią. Z okrzykiem nienawiści, który ukłuł uszy jak jad, puścił maczugę. Jej tarcza drżała na wiele kawałków, a jej ramię było złamane; upadła na kolana. Pochylił się nad nią jak chmura, a jego oczy błyszczały; podniósł maczugę, by zabić.

Ale nagle i on potknął się do przodu z okrzykiem gorzkiego bólu, a jego uderzenie rozszerzyło się, wbijając się w ziemię. Miecz Merry'ego dźgnął go od tyłu, przecinając czarny płaszcz, a przechodząc pod kolczugę przebił ścięgno za jego potężnym kolanem.

Eowino! Eowinie! – zawołał Merry. Potem chwiejąc się, podrywając, ostatnią siłą wbiła miecz między koronę a płaszcz, gdy wielkie ramiona ukłoniły się przed nią. Miecz pękł, rozpryskując się na wiele odłamków. Korona odtoczyła się z brzękiem. Eowina rzuciła się na swojego poległego wroga. Ale spójrz! płaszcz i kolczuga były puste. Bezkształtne leżały teraz na ziemi, rozdarte i przewrócone; i krzyk wzniósł się w drżące powietrze i ucichł do przenikliwego zawodzenia, przechodzącego z wiatrem, głosu bezcielesnego i cienkiego, który umarł, został pochłonięty i nigdy więcej nie był słyszany w tym wieku tego świata.

A tam stał hobbit Meriadok pośród zabitych, mrugając jak sowa w świetle dnia, bo oślepiły go łzy; i przez mgłę patrzył na jasną głowę Eowiny, gdy leżała i nie ruszała się; i spojrzał na twarz króla, upadłego pośród swej chwały. Bo Snowmane w agonii znowu odsunął się od niego; jednak był zmorą swego pana.

– Powrót Króla , Księga piąta, rozdział VI, Bitwa na polach Pelennoru

Jak widać wyraźnie, Czarnoksiężnik zginął w bezpośredniej walce z Eowiną i Merrym. Nie docenił ich i gdyby któryś z nich był sam, prawdopodobnie zginęliby, ale razem byli w stanie pokonać potężnego Władcę Nazguli i powstrzymać jego rządy wywołujące strach. Jeśli chodzi o innych, ich koniec spotkali w Mount Doom:

Rozległ się ryk i wielki zamęt hałasu. Pożary wybuchały i lizały dach. Pulsowanie przerodziło się w wielki tumult, a Góra zatrzęsła się. Sam pobiegł do Froda, podniósł go i zaniósł do drzwi. I tam, na ciemnym progu Sammath Naur, wysoko nad równinami Mordoru, ogarnęło go takie zdumienie i przerażenie, że stał wciąż zapominając o wszystkim innym i patrzył, jak ktoś zamienia się w kamień.

Miał krótką wizję wirującej chmury, a pośród niej wieże i blanki, wysokie jak wzgórza, wzniesione na potężnym tronie górskim nad niezmierzonymi dołami; wielkie dziedzińce i lochy, bezokie więzienia, strome jak klify, ziejące bramy ze stali i niewzruszone: a potem wszystko minęło. Upadły wieże i opadły góry; mury kruszyły się i topniały, waliły się; Ogromne iglice dymu i tryskających par wznosiły się w górę, aż przewróciły się jak przytłaczająca fala, a jej dziki czubek zwinął się i spienął na ląd. A potem w końcu, po przebyciu mil między nimi, rozległ się huk, który przerodził się w ogłuszający huk i ryk; ziemia zatrzęsła się, równina falowała i pękała, a Orodruin zatoczyła się. Z rozdartego szczytu buchnął ogień. Niebiosa wybuchły grzmotami przeszywanymi błyskawicami. Jak smagające bicze spadł strumień czarnego deszczu. A w serce burzy, z krzykiem, który przebił wszystkie inne dźwięki, rozrywając chmury, przybyli Nazgule, strzelając jak płonące bełty, jak złapane w ognistych ruinach wzgórza i nieba, trzeszczały, usychały i wyszły.

– Powrót Króla , Księga Szósta, Rozdział III, Góra Przeznaczenia

Oryginalna książka nie opisuje bezpośrednio ich śmierci, ale ostatnia linijka wyraźnie stwierdza, że ​​zniknęli podczas zniszczenia Góry Przeznaczenia. Niezależnie od tego, czy zginęli w eksplozji, czy z powodu zniszczenia Jedynego Pierścienia, pozostaje niejasne, ale widząc, jak orły uratowały hobbitów, zakładamy, że to drugie, ponieważ ma to sens.

I to wszystko na dzisiaj. Mamy nadzieję, że czytając to, dobrze się bawiłeś i że pomogliśmy Ci rozwiązać ten dylemat. Do zobaczenia następnym razem i nie zapomnij nas śledzić!